Breda Jazz Festival 2/4

(meedraaien behind the scenes)

Vrijdag. Het is weer bloody hot vandaag. Na een hele dag werken in de airco, valt de hitte van de buitenwereld met een klap bij je binnen zodra je naar buiten stapt. Mijn auto is een sauna. Even bijkomen in de schaduw bij mijn zusje en met een mini-bbq. Daarna weer door naar het Festival. Beetje zenuwachtig want vanavond heb ik een brassband. Geen flauw idee hoe dat moet en doet. Gaat goed komen, weet ik ook wel :-).

Die leuke meneer van de KMA staat weer bij de poort. Is druk doende met de leden van een brassband (niet de mijne) af te strepen op zijn 10 pagina’s tellende lijst. Wie er niet op staat, moet uitstappen en bij de poort wachten. Streng maar rechtvaardig. Ik krijg een korte blik van hem, en op mijn pasje, kijkt niet eens op zijn lijstwerk en ik mag door rijden. Mhhh, op deze manier gaat dat dus niks worden tussen ons. Ik heb nog een ticket over voor Guns & Roses in het Goffertpark……….. optie? Niet vergeten vannacht.

Blijkbaar ben ik toch iets te vroeg en ga mijn tijd maar nuttig besteden door bij het Spanjaardsgat te gaan kijken. Voordeel is dat je overal backstage mag.
Onze stagemanagers en geluidsmensen zijn druk bezig om alles op orde te krijgen voor het Orkest van de Koninklijke Luchtmacht & Michelle Davids. De vrouwelijke solisten maken zich ook gereed. Backstage op het ponton is het niet bepaald saai.
Je vindt er o.a. een geluidsman in een hangmat, een muzikant die languit relaxt op de koffers, muzikanten die zich aan het omkleden zijn ( ik heb niet gekeken hoor ). 

Machtig om te zien hoe efficiënt alles geregeld is en iedereen strak in het pak het podium op komt. De relaxtheid is vervangen door adrenaline en gedrevenheid.
Het eerste nummer krijg ik nog mee evenals een franse rock trio dat languit in het gras ligt mee te genieten. Een daarvan heeft een haarlok/kuif waar wel 2 spuitbussen haarlak in gaan. Ze blijken the Spunnyboys te zijn en “kuifmans” kan goed jongleren met zijn contrabas zegt onze stagemanager. Must see dus. Even kijken of dat gaat lukken.

Tegen half 10 loop ik terug naar de KMA. Michael, mijn leermeester vanaaf, is er inmiddels ook. Ook al zo’n lang eind, net als Jan gisteren. Ben ik niet gewend dat omhoog kijken als ik praat. De brassband is inmiddels ook gearriveerd, terug vanuit de stad.
De bandleider is ene Bernhard, spreekt goed Nederlands ondanks zijn engelse afkomst. Hij niet als enige blijkt, er zit nog een Nieuw-Zeelander bij, 3 Duitsers, en een Fin. Allemaal studerende of gestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam en daar nog steeds wonend.  Onze looproute is simpel, Kerkplein en Spanjaardsgat. De pauze tussen de bandswissel opvullen en dus goede timing houden.

De Neutral Ground Brass Band bestaat uit muzikanten met verschillende nationaliteiten en verschillende muzikale achtergronden. De band is een initiatief van bandleider Bernhard Hollinger. Na een memorabel verblijf in New Orleans keerde hij terug naar Amsterdam en wilde hij zijn ervaringen delen met zijn omgeving. De Neutral Ground Brass Band creëert een eigen geluid, geïnspireerd door de muzikale traditie uit New Orleans. Een echt New Orleans’ feestje.

Op het Kerkplein moeten we even wachten. De muzikanten warmen zich op door met de trompet of ander blaasinstrument vlak tegen de kerkmuur te spelen. Door de weerkaatsing kunnen ze hun muziek horen ondanks alle herrie op de achtergrond.
Ik leer weer bij. Ze mogen. In een langzame Mars lopen ze al spelend het plein op tot vlak voor het podium. Ze hebben al gelijk animo en geven alles wat ze hebben.
Helemaal op elkaar ingespeeld en goede interactie!

Na het optreden relaxen achter het podium, waar een paar jonge vrouwelijke fans hun adoratie aan ze kwijt moeten. Dat vonden ze niet bepaald vervelend. Iedereen voorzie ik van bier. Even met Raymon gekletst. En een slimme barman. Toen ik om een Radler vroeg hadden ze die niet. Maar hij maakte er gewoon een. Die komt er wel…

Met dit soort momenten baal ik er van dat ik m’n spiegelreflexcamera niet bij me heb.
Toch maar weer doen, want dit zijn de byzondere foto’s voor mij.
De stagemanager heeft een pizza geregeld en deelt die heel lief met de drummer en de zanger van onze band. Ze hadden nog niet gegeten. Ik was verbaasd dat te horen…

We lopen op ons gemak naar het Spanjaardsgat. Ondertussen haal ik met mijn nagels (bij gebrek aan beter) een minisplinter uit de vinger van de drummer en krijg ik van de zanger te horen hoe ik thuis op mijn tenorsax kan oefenen. Michael weet te vertellen dat Breda af stamt van de Brede AA, zoals het water hier vroeger heette. Leermomentje.
Het is nog mudvol op Spanjaardsgat. Michael is in overleg waar en hoe we het ponton op kunnen. Uiteindelijk komen we door de massa heen, nu nog het geluid uit van de dj.
En de band gaat weer helemaal los. Ze spelen zelfs liggend op de grond.

In hun pauze pakt een redelijk dronken studente ( Rense ) de drumstok en slaat er op los terwijl haar vriendinnen uit volle borst mee zingen. Echt hilarisch. De band geniet er blijkbaar ook van en speelt uiteindelijk mee om zo subtiel de drumstokken weer terug te krijgen.  Slimme jongens.
Een manager van Spinola komt even bijpraten. Ik wist niet eens dat er dat soort managers bestonden! Niet 1 maar zelfs 3 dus als ik het goed onthouden heb.
Lijkt me wel een leuke job zo.

Tegen 1 uur is het weer gedaan met de pret. De meiden nemen met lichte tegenzin afscheid van de Brassband. Maar het is tijd om te gaan. Terug naar de KMA.
En nee, hij was er helaas niet 😦
Ook deze band bedankt ons weer voor de goede zorgen en de efficiëntie.
Wij gaan naar de Keyser voor de afterparty.
Ik weer kriskras door Breda, maar krijg het gevonden en zelfs een P-plek naast het hotel.
Jamsessie is al in volle gang. Gezellig bijkletsen met mijn “collega’s”.
“Ennuh, welke KMA meneer bedoel je? ” wordt mij gevraagd.
“Heb je zijn naambordje niet gezien?” Uhhhhhh, nee dus. Schaam me diep.
Iedereen aan het bier en de wijn. Doe voor mij maar een Latte.
Volgend jaar toch een slaapplek regelen in Breda.
Tegen half 4 kruip ik moe en weer voldaan mijn bed in….

Link:
www,bredajazzfestival.nl

Foto’s:
White Lady

Breda Jazz Festival (1/4)

(meedraaien behind the scenes)

Hemelvaartsdag. Voor de meeste mensen een vrije dag of het begin van een lang weekend. Dit jaar voor mij de eerste “werk”dag als stagemanager tijdens het Festival. Echte Jazz is niet zo mijn ding, wel mijn gemeende respect voor die muzikanten. Er kwam echter een oproep voorbij en aangezien ik toch geen wilde plannen had dat weekend, was ik wel benieuwd naar het reilen en zeilen achter de schermen.

Tijdens de voorafgaande vergaderingen gaat er een wereld voor je open. Een gemêleerd gezelschap van vrijwilligers die ieder hun eigen verhaal en belevenissen hebben. Leeftijd varieert van ergens in de 20 tot ergens in de 60 en misschien nog wel ouder. Waaronder een aantal nieuwelingen en mensen die al 20 en zelfs 33 jaar meedraaien…. Festival coördinatie wordt gedaan door Roland Kompier Produkties (RKP). Daarnaast is er dus een groot team vrijwilligers bestaande uit Stagemanagers (coördinatie bij podium en loopbands) , Gastvrouwen, Logistiek (o.a. op- en afbouw podia, ophalen en wegbrengen van de bandleden en hun instrumenten), EHBO, Pr-groep, algemeen secretariaat en Piek voor de muziek (collectanten) en secretariaat. Thuisbasis van dit alles is: de KMA.

Een van de stagemanagers heeft jaren als gastvrouw gewerkt. Destijds moest het “uniform” aan vele eisen voldoen. En ze kregen zelfs klaples. “Klaples?”, vraag ik verbaasd. Blijkbaar is het voor muzikanten heel storend als mensen niet in de maat klappen. Publiek zingt en klapt dan zo enthousiast mee, dat ze niet meer in de gaten hebben dat het nogal uit het ritme gaat. Voor hen is het wel zo fijn als de mensen op de juiste maat meeklappen. Zelfs Justin Bieber onderbrak een optreden in Spanje om de mensen klaples te geven. Hij was er zo klaar mee, dat hij besloot om het maar even voor te doen….
Bij de laatste vergadering, vertelt Ron, de penningmeester, wat er zoal gevonden wordt in de collectebussen naast het bruikbare geld:

• Koffiemunten
• Winkelwagenmunten
• Café munten
• Carwashmunten
• Festivalmunten
• Drankmunten
• Oude valuta
• Een gouden tientje uit 1912
• En zelfs een sim-card

Ron heeft er een origineel muntenalbum van gemaakt. Nog veel werk aan besteed ook. Alles eerst in die kartonnen munthouders doen. Dan die weer in de insteekhoezen. Maar het is een mooi boekwerk geworden.

Oh ja, kom ik ook nog een oude bekende tegen, die ik nog ken uit onze gezamenlijke motorperiode. We waren lid van dezelfde club. Jack, een van de fotografen en ook al jaren vrijwilliger bij het festival. Natuurlijk delen we veel herinneringen en verhalen uit die periode.

Woensdag avond kreeg ik een privérondleiding van onze teamleiders Steffen en Monique. Podia in de stad bekeken, terrasjes beoordeeld J en ook even naar de KMA. Melden in het kantoor bij de slagbomen en hopen dat je op hun lijst staat. ID laten zien, even vriendelijk lachen naar de dienstdoende heren en je mag naar binnen, ik dit keer ook zonder mijn pasje. Als we daar rond lopen komen er herinneringen bij mij naar boven drijven van lang geleden, een deja-vu. Destijds had ik nl even een vriendje ( Mr. Cage ) die was gaan studeren aan de KMA. En volgens mij was ik met hem op de KMA tijdens een piratenfeestje. Geen flauw idee of ik daar gebleven ben …. Anyway, ben hem vlak daarna uit het oog verloren. Wat zou er van hem geworden zijn? Zag hem jaren later nog wel even op tv, op het journaal, in Sarajevo met het leger.

Deze ochtend dus de laatste briefing voor de opening van het Festival om 13.00 uur met confetti-kanonnen! We dragen een zwarte polo met dit warme weer, wie dat verzonnen heeft ?! De auto-gangers mogen binnendoor naar de KMA, met parkeerkaart, maar dan moeten de paaltjes wel weg zijn in de Catharinastraat?! We kunnen nog via de brug bij de haven naar binnen, meldt logistiek. Goed geregeld! Fotoshoot van het hele team, koffie en broodjes en water. Een korte, c.q. laatste instructie van onze teamleiders. Vanwege de tropische temperaturen is er extra water geregeld en moet iedereen veel drinken, ook het publiek! Lets go, we zijn opgewonden, enthousiast en hebben er zin in. Gelukkig voor mij heb ik pas ’s avonds mijn eerste shift.

Deze 47ste editie is tevens de 100ste verjaardag van de eerste Jazzplaat getiteld: “Livery Stable Blues”. Daarom een reden te meer om dit Festival te bezoeken ondanks de tropische temperaturen. Zo dachten er velen over. Ook ’s avonds is het nog behoorlijk druk. Mijn leermeester is Jan, die zoiets heeft van “ik vertel hoe het moet, jij doet de uitvoering”. Duidelijk. Kerkpein is van de rock en blues. Een festivalletje in een festival. Als stagemanager zorgen we voor de drankvoorziening, houden we de set tijden in de gaten, afbouwen en opbouwen van het podium, sjouwen met de instrumenten etc. Jan is druk bezig met podium op te ruimen voor onze volgende band: Monti Amundsen. Bestaande uit Big Monti uit de USA en de rest bekende Nederlanders. Ze repeteren maar 1x per jaar, een dag voor het eerste optreden van een tournee. Kun je nagaan hoe goed die muzikanten zijn en op elkaar ingespeeld!

Monti Amundson wordt door de meeste mensen Big Monti genoemd. Niet alleen vanwege zijn verschijning, maar ook vanwege zijn talent en aanwezigheid. Als Big Monti het podium betreedt, weet je zeker dat je meer gaat zien dan gebruikelijke uitgebreide gitaarsolo’s. Hij heeft zijn eigen stijl, die hij als volgt uitlegt: “I’m a blues guitar player in a band that plays rock & roll.” De blues van Big Monti komt recht uit zijn hart en snijdt door je ziel. Fan-tas-tisch!

Even vragen wat ze willen drinken. Busje uitladen en inladen. Die jongens en meisjes van logistiek moeten best wel veel sjouwen bedenk ik ter plekke. Respect hoor. Ondertussen publiek van de sluiproute houden en bordje van de band wisselen. Snel en efficiënt. De booker is ook aanwezig, wat mij enigszins verbaast. Het is zijn broodwinning, legt hij uit. Je weet maar nooit of je nieuwe contacten kunt leggen. Om 8 uur stipt begint de band. Wij hebben even rust. Tenminste als je vervolgens niet herkend wordt door diverse vrienden en een overweldigende knuffel krijgt van je surrogaat dochter, Verena genaamd. De geluidsman komt me vaag bekend voor. Waar ken ik die man toch van? Pas 2 dagen later valt het kwartje als ik hem in de hoedanigheid van bekende gitarist tegen kom…
De settijden zijn 3 kwartier, kwartier pauze en dan nog een uurtje. Als je een goede interactie met de bandleider hebt, dan houden ze zich daar wel aan. Het moet echt op uur en tijd, anders kom je in tijdnood met logistiek en de volgende band.

De eigenaar van café de Bruine Pij (Raymon dacht ik) komt even kijken of het allemaal loopt en vraagt bezorgd of wij het wel naar onze zin hebben. Bijzonder maar wel heel attent. NAC speelt en wint ondertussen met 1-0. Hebben we nog een feestje te vieren. Ik heb ruzie met mijn oortje en portofoon. Kan ik na wat hulp van de aardige beveiligingsman eindelijk de logistiek oproepen voor extra drinkwater.

Stipt 10 uur stopt de band, iedereen voor zien van bier, afbreken, logistiek is er al met de nieuwe band. In een uur tijd met alles gedaan en geregeld zijn. Ik stel me voor aan Deborah van de Strange Brew. Ze vindt het erg fijn als ik de tijden aan geef en de drank regel. Een lief en innemend persoon. Jan moet zijn trein halen en ik sta er nu alleen voor.

Het zijn zeker geen onbekenden, dit stel muzikanten bij elkaar! Peter van Dorst (gitaar), Chrétien mens (drums) en Deborah ‘de Baskabouter’ Jacobs. Alweer meer dan vijftien geleden maakten ze in het 5-koppige My Generation furore met de hele rockopera Tommy. Daarna gingen ze onder diverse namen verder als bluespowertrio, sinds kort als Strange Brew, naar het gelijknamige nummer van Cream. ’t Is wel een stel bij elkaar, deze ietwat eigenzinnige muzikanten. Zo is daar een mooi voorbeeld van bedrieglijke schijn: de ingetogen Peter, die zijn gitaar laat spreken, dynamisch en met een schitterende sound, gesteund door het stevige, down to earth drumwerk van Chrétien. Dan hebben we een soort curiosum met hersenhelft-teisterende dubbelfunctie: Deborah, misschien wel de kleinste bassist van Breda, met een enorm stembereik en het allerbelangrijkste – wat ze ook zingt – heel veel ziel. Speciale gast voor deze gelegenheid is toetsenist Pieter van Bogaert, een zeer goede bekende in de blueswereld, met een indrukwekkende cv en dito spel op piano en Hammond. 

Bezetting:
Deborah Jacobs – bas & zang
Peter van Dorst – gitaar & zang
Chrétien Mens – drums
Special guest: Pieter van Bogaert – toetsen

Het “symbolische dak gaat er helemaal af op het Kerkplein. Het plein staat helemaal vol en voor het podium gaan de voetjes van de vloer. Bij jong en oud. De middenmoot houdt het bij wat bewegen op de standplaats. Mooi om te zien dat de oudjes alle danspassen feilloos weten uit te voeren. Om 1 uur en na een kleine toegift is het helaas al weer voorbij. Ook deze bandleden voorzie ik van bier. Dat hebben ze wel verdiend. Podium leeg halen en opruimen. Logistiek meehelpen. Ondertussen wordt het plein helemaal schoon geveegd. Letterlijk en figuurlijk. Werkt toch wel efficiënt. Vindt Raymon ook. De nachtwaker op het Kerkpein waakt dus echt de hele nacht tot ’s morgen 10 uur. Hij heeft geen radio, stoel helemaal niks. Doet dit al 11 jaar. Respect hoor. Zoals hij zelf zegt, het is makkelijk verdienen zo.

Om half 2 loop ik terug naar de KMA. Eerst even melden op hun kantoortje. Dit keer trekt een van de mannen (zijn altijd met 2) mijn aandacht. Vraag me niet waarom. Maar ik word getriggerd. Hij checkt mijn pas en ik mag zo doorlopen. Druk bezig met zijn werk dus….. Bij het secretariaat lever ik mijn portofoon in. “Ga je nog naar de Keyser?” vragen ze. Helaas, mag morgen de hele dag werken. Met Mini laveer ik in de binnenstad tussen de dronken mensen door. M’n eerste dag zit erop, moe maar voldaan. Heb zin in de rest!

Links:
www.bredajazzfestival.nl

Foto’s:
Ado Schellekens
Jack Sweres