Leipzig Porsche (3/3)

Gelukkig staat mijn biologische wekker nog ingesteld op mijn werkritme en ik word al om 6 uur wakker. Nog even omdraaien en om 7 uur sta ik onder de hete douche. Gisteravond was me verteld dat het ontbijt op de 8ste verdieping was. Maar die bestaat dus niet en ik kan er de humor wel van inzien. In de lift zit wel een knopje “restaurant” en die stopt dus bij de ontbijtzaal. Het is een  uitgebreid buffet, maar met zacht gekookte dril-eieren, brrrr.
Gelukkig heb ik geen kater, maar de korte nacht valt me wel een beetje zwaar. Mijn tafelgenoot moet er om lachen, maar heeft ook wel een beetje meelij.
Ons gesprek komt onverwachts op paardensport en hij blijkt aan draverijen te doen. Dat ben ik nog niet vaak tegegekomen. Meestal is het dressuur. Maar nee, zijn vader heeft als hobby de paarden en hij rijdt ze. Leuk!
Doet me aan die film denken waarin een hoertje omgeturnd wordt tot een nette dame maar op de renbaan terugvalt in haar oude taalgebruik. Weet geen titels of zo…….

Tassen ophalen en de bus in. Op naar de Porschefabriek. En dat is een gigantisch mooi gebouw. De entree dan, de fabriek zelf ligt er achter.
We worden hartelijk ontvangen en meteen naar de testbaan geleid.
Daar staan 2 4-deurs Porsches met coureur (geen Schuhmacher maar wel een andere fanatieke) ons op te wachten. Ik beland al meteen in de 1ste achterin. In iedere Porsche mogen 3 mensen mee. De start is als een raket, wat een brok dynamiet zit er in die wagen. Zoals het een goede coureur betaamt vliegen we bijna uit de bochten, staan we achterstevoren, piepende remmen en gaan we heel hard. Kortom een grote geweldige adrenaline-kik. Als ik zachtjes zeg dat hij een kleine Schuhmacher is, heeft hij me blijkbaar gehoord. Nein, eine grosse Schuhmacher! OK.
Zelf rijden zou natuurlijk helemaal gaaf zijn. Hoe zou dat voelen al dat geweld onder je kont? De kik is 2 ronden lang en dan moeten we er al weer uit.

Daarna worden we in 3 groepen verdeeld en door de fabriek rondgeleid. Ook nu weer cameras en mobieltjes inleveren.
Wij hebben zwangere Christina, die ons op een leuke manier allerlei wetenswaardigheden vertelt. Er komen 2 treinen per dag van de fabriek in Hannover de gespoten carrosserien brengen. Een carrosserie weegt 412 kg, waarvan 15 kg spuitwerk is. De Porsches worden op bestelling gemaakt. Wachttijd is nu 10 maanden. Misschien dat ze een 3de shift gaan invoeren. Voor het nieuwe model dat in 2013 op de markt komt: Cajun, wordt hier een nieuwe fabriek gebouwd. Helaas, geen enkele info over die Cajun. De klant heeft keuze uit 4 soorten remmen: zwart, grijs, rood en geel. De gele zijn keramisch en het duurste: Eur 8.500. Deuren wegen leeg 8 kg, als ze klaar zijn 25 kg. Voor de speakers is er een luxe optie als je nog 4.000 euro over hebt: dan worden er 16 speakers in de deuren gemonteerd. Alsof je in een bioscoop zit, maar dan zonder film…..
De monteurs doen ieder 2 uur ander werk. Per team is er een manager. De zogeheten pipi-mamangers. Want als een monteur moet plassen, ligt het werk stil en dat kan dus doen.
Die plaspauzes moeten dus aangevraagd worden……..

14% van de arbeiders is vrouw. Een groot deel daarvan werkt op de kwaliteitsafdeling.
2x per dag ligt het werkt stil. 15 minuten voor het ontbijt en 20 minuten voor de lunch.
Er worden zo’n 400 Porsches per dag gemaakt waarvan 1/3 Panamera en 2/3 Cayenne.
De motoren komen uit de fabriek en Stuttgart. Behalve de diesel, die komt van de Audi-fabriek. De wielen zijn leverbaar in 2 maten en je hebt de keuze uit 2 verschillende logo’s. het punt van de logo wijst naar de ventieldop!
Als de Porsche van de band komt wordt hij helemaal gestest, ook op de testbaan. Daarna volgt er een douche en wordt de Porsche “ingepakt”.
Ik was echt helemaal onder de indruk, maar zou voor geen goud in de fabriek willen werken.

Op de 3 verdieping van de entree heb je een soort Eiffeltoren effect, maar dan lager. Panorama-uitzichten over het hele terrein. Daar was een lunch voor ons geregeld. En natuurlijk in Porsche-stijl: goed en lekker.
Voordat we weer de bus in geloodst worden, maken we natuurlijk nog een groepsfoto onder het Porsche-logo. Eigenlijk hadden wij vrouwen dan in cabrio-Porsche moeten zitten met de mannen er om heen. Maar ja………
Er stond trouwens een vette, witte cabrio Porsche, maar ik durfde het niet te vragen…….

Tegen 2 staan we weer op het vliegveld in Leipzig voor de Fokker 50. Het zit er al weer bijna op. Lekker bij het raam en ik heb het rijk alleen. Even de camera geleend van mijn achterbuurman. Als verrassing wordt er nog een Porsche-pet uitgedeeld.
In Rotterdam is de bagage-band in staking. Het duurt even, maar dan hebben we eindelijk onze tassen. De fotograaf komt even peilen of er gisteravond in de bar niet iets moois gebloeid is tussen mij en ……. Uh nee, zeg ik verbaasd.
Afscheid nemen, bedanken en dan staan we weer op de P3.
Met de 2 heren die deze dagen prettig gezelschap waren, maak ik de afspraak om contact te houden en natuurlijk om foto’s uit te wisselen!
Het was een enerverende, maar leerzame 2-daagse trip.
Smaakt naar meer…….

Leipzig hub (2/3)

Op naar de  “hub” bij Leipzig. Ook daar weer een grondige controle en mobieltjes moeten worden ingeleverd. Het is inmiddels half 10, maar dan beginnen daar pas de operationele werkzaamheden.
Een Ier die al 27 jaar bij de hubs werkt doet de rondleiding. In het controlcenter (soort van verkeerstoren) worden de 60 vliegtuigen die hier per dag landen begeleidt wat betreft het laden en lossen. Er worden hier meer dan 200.000 expresse-pakketten per nacht verwerkt. Gisteren hadden ze zelfs 20 welpen en kleine vogeltjes wordt mij toegefluisterd.

De pakketten gaan in halfronde containers die op maat gemaakt zijn voor het vliegtuig.
We vervolgen de rondleiding per bus over het terrein. Er is 9300 ton kerosine in opslag, genoeg voro 1 week! De hangars zijn genummerd van A tm D. De 5de: E is in de lente van 2012 gereed en is voor het vliegtuig type: 8300.
Per nacht verwerken ze 52 vliegtuigen en 19 vrachtwagens.

Daarna krijgen we nog een presentatie van Robert Vliegers de voormalige 1ste directeur van deze “hub”. De vliegtuigen vallen onder het bedrijf Aerologics en ze bestrijken 220 landen met maar liefst 600 miljoen zendingen. Robert is nu “baas” over alle vliegtuigen.
Over de hele wereld zijn 4 “hubs”: Leipzig, Hongkong, Bharein en Cincinnati.
De naam “hub” is afgeleid van het “hub & spoke system”. Vrij vertaald is een hub de naaf van een wiel met spaken. Ze doen ook “point-to-point” vluchten, wat een directe vlucht is, zonder tussenkomst van zo’n hub.

Er staat slechts een half uur voor het lossen van een vliegtuig.
De vliegtuigen zijn van het type: 767, Airbus 600, Tripel 7 en nog meer.
Ze kunnen binnen 24 uur leveren in de USA vanuit Chalres de Gaulle, waardoor ze de concurrentie aankunnen. De drukste periode is van 23.00 – 00.30 uur. Vanaf 03.30 uur gaat alles weer weg uit de hub. Voor de veiligheid zijn er 36 brandweermannen paraat. 
Robert startte in 2008 deze hub met 2000 onervaren mensen. Ze hebben een oud vliegtuig en tig lege neppakketjes 3 maanden lang uitgesorteerd, gelost en geladen om er feeling mee te krijgen en de aanloopproblemen er uit te halen. Een pakket moet in 7 minuten gesorteerd  zijn. Totale lengte van het rolbandsysteem is 6.500 meter waardoor 100.000 pakjes per uur gesorteerd worden. De vliegtuigen hebben een automatisch parkeersysteem.

Inmiddels is het 00.30 uur en rijden we terug naar het hotel voor een afzakkertje in bar Falco. In de lift bestaat alleen nog maar verdieping 27, je kon niet eens naar je eigen kamer. Dus verplicht drinken! De indrukken van vandaag worden besproken en ik leer nog wat andere functies en producten kennen. Ondertussen blijkt er een tas gestolen te zijn van een van de directeuren. Polizei is er al bij gehaald.
De fotograaf komt er ook gezellig bij zitten en het wordt steeds later.
Net na 3 wordt het voor ons ook tijd om de hotelkamer op te zoeken.
Morgen weer vroeg er uit en ik heb geen flauw idee hoe de wekker werkt.
Dan maar op goed geluk wakker worden…………

Leipzig (1/3)

Het is vandaag een frisse, maar zonnige ochtend. Mooi weer voor de 2-daagse trip naar Leipzig op uitnodigign van onze huisvervoerder. Na diverse files overleefd te hebben, beland ik eindelijk en precies op tijd op de P3 van Rotterdam Airport. In Grand Cafe Horizon worden we verwelkomd met koffie/thee en een muffin. Het is er al vrij druk en van het hele gezelschap zijn er slechts 3 vrouwen, waarvan 2 klanten. Dat is een leuke uitdaging. En iedere keer als ik weg ben van de zaak is er wat aan de hand. Nou was ik dit keer zo slim om diverse tel.nrs. van de zaak in mijn eigen mobiel te zetten en zo kon ik na 2 telefoontjes en een software aan het werk gezet te hebben genieten van de thee. 
Een gemeleerd gezelschap als ik zo om heen kijk.
De huisfotograaf komt even kennis maken en al gauw hebben we een geanimeerd gesprek over fotografie, wat een ondergeschoven hobby van me is.   

Bij de douane worden we grondig gecontroleerd. En natuurlijk word ik er uit gehaald. Mijn pot creme valt blijbaar onder de vloeistoffenwet. Ze moet hem weg gooien. Ik sputter tegen dat ik morgen weer terug ben en of ze die kunnen bewaren. Maar nee hoor ,ze kent geen pardon.
We vliegen met Cityjet, het toestel is een Fokker 50. Ik zit lekker bij het raam en heb uitzicht op de propeller. Handig, dan zie ik als eerste als er iets is mis.
De vlucht is mooi voor mijn dan. Vanuit een zonovergoten Rotterdam vliegen we naar Arnhem, Osnabrueck en Magdeburg. We zitten dan 6 km hoog, het is daar – 13 graden C en ik kijk op een mooie wattendeken. Je zou zo de neiging hebben om uit te stappen en er overheen te lopen. Maar goed, ik ben Jezus niet. Overigens ben ik wel heel erg blij dat ik sinds vorig jaar over mijn vliegangst heen ben. Anders zou ik zoveel moois moeten missen! Om half 1 landen we veilig op het vliegveld van Leipzig. 
Met de bus naar het Westin hotel waar we onze bagage al kwijt kunnen en de inwendige mens opgefrist wordt. Hier en daar een praatje. Zo hoor je nog eens wat voor meer beroepen en producten er op de wereld zijn. Heel byzonder vond ik een man uit Groningen wiens bedrijf in implantaat-lenzen handelt. Hijzelf oefent op varkensogen zodat hij feeling heeft met het product en dat ook aan klanten kan overbrengen. Mocht het hem gaan vervelen, kan hij nog altijd chirurg worden. De andere vrouw in het gezelschap werkt bij IFF en heel toevallig ken ik dat bedrijf in Tilburg.

We worden de bus in gesommeerd voor een stadstoer. Niet met een engelstalige gids zoals aangekondigd, maar met een Nederlandse Duitse die daar al 10 jaar woont. Ze is actrice, snabbelt hier en daar wat bij en in mum van tijd weten we haar halve sociale leven.
Ze is een byzonder kind. Dikke vriendjes met Hans Teeuwen. Oh ja, ze is ook nog sopraan, zegt ze. Ze gaat hier met de kinderen naar toe, ze gaat daar topless zonnebadne en ergens anders treedt ze zelf op. Valery weet ook nog wel wat wetenswaardigheden te vertellen. Leipzig is een gemoedelijke, groene stad. Het is de stad van Goethe die er Faust geschreven heeft. Het boek over een duivelsspel. Vanuit achterin de bus komt een mannelijke opemrking: “alle vrouwen spelen een duivelsspel”…………
Verder praat ze over Die Wende, een kanaal wat nooit afgemaakt is en gewoon stopt, een slachterij waar nu mensen “afgeslacht worden” (hier worden nu de duitse Krimi’s gefilmd).
De Platte Bau, een bouwstijl van de oostduitsers als een blokkendoos. Tegenwoordig worden  de blokken naar China verstuurd. “LUL” is een kenteken uit Leipzig.
Onderweg wordt onze dikke vette bus steeds gehinderd door een DHL busje, alsof het zo gepland is. De 2 letters MM die we regelmatig in de stad zien, staan voor Muster Messe. Leipzig was in haar gloriejaren bekend om de beurzen.
Er zit ook nog een heuse ZOO. Bij het indrukwekkende Voelkerschlachtdenkmal maken we een groepsfoto. Ons hotel was vroeger een Mecure-hotel, waar de Stazi op de 13de verdieping bivakkeerde. Dit was een geheime verdieping en daar kon je met de lift ook niet heen. Hedentendage heeft ons hotel nog steeds geen verdieping 0 tm 9 en begint de lift bij 10. 13 staat er weer wel bij. Vreemde snuiters die Duitsers!
De bar op de 27ste verdieping heet Falco en is vernoemd naar het valkennest dat op het dak zit, aldus onze Valery.

We pikken nog even een terrasje in het late zonnetje, waar ik kennis maak met een bedrijf wat een soort van tussenpersoon is tussen de uitgeverij en de bibliotheek. En nee, ik heb me nooit afgevraagd hoe een bieb haar inkopen doet. Via hen dus.
En ze leveren over de hele wereld.
Aanlsuitend diner in Auerbachers Keller, waar Faust geschreven is.
Bijna iedereen heeft de “ballen” laten liggen, maar ook niet zo verwonderlijk.